Twee keer per week komen de laarzen uit de schuur en ga je een ochtend meehelpen bij de Ponyvrienden in Hattem. Wat fijn dat je daar wel terecht kunt zonder de juiste papieren. Het is in ieder geval een welkome afwisseling op het thuis zijn in afwachting van de juiste papieren.
Vandaag hadden we een gesprek bij Zoethout. De plek waar onze pleegdochter nu gaat werken. Afspraken maken! Dat was de bedoeling. Tot blijkt dat er wel een toestemming/beschikking ligt, maar dat deze niet juist is! Dat wordt weer de papierwinkel induiken!!!!!!!
We brengen onze vakantiedagen door in het plaatsje Lieto waar we genieten van de natuur, de rust. We zijn met z’n zevenen. Wij zijn met onze pleegdochter, haar “oma” en onze dochter met haar gezin (waaronder onze 2-jarige kleinzoon. Verder trekken we regelmatig met het gezin van onze oudste zoon op die in Turku woont en genieten van elkaars aanwezigheid..We bezoeken prachtige plekken zoals de grote Domkerk van Turku, het authentiek Finse havenplaatsje Naantali, het nieuwe marktplein, de Hortus Botanicus en het kasteel. Voor onze pleegdochter is het heel gezellig dat ze veel samen kan doen met haar “neefje”.Ook in de vakantie wordt er regelmatig getekend.Dan komt de dag dat we weer op de boot stappen voor de terugreis. Omdat we zo laat in september zitten vertrekt de boot als het donker is. Het is lastig om de familie te zien die ons aan de kant uitzwaait. Maar voor hun zien wij er spectaculair uit!!Met nog een overnachting in Zweden en een in Duitsland lijkt onze terugreis ook wel vakantie.
Wandelen is een veelvoorkomende activiteit in onze vakantie. Met z’n tweeën, drieën of met nog meer. Overdag of begin van de avond. Regelmatig komt er een mooi bosje bloemen mee terug.En natuurlijk beleven de knuffels van alles tijdens onze wandelingen.
Vanuit het bestuur van de Stichting Goedgezind is het mooie idee gekomen om een reünie te houden ivm het tien-jarig jubileum van de stichting. Voor die kinderen, die in de tijd dat de Stichting ons heeft ondersteund (de afgelopen tien jaar dus), hier hebben gewoond. Na ruim 30 jaar pleeggezin zijn, maken we nu ook mee dat er jonge mensen zijn die hun dossier opvragen bij jeugdzorg, daarin ons telefoonnummer vinden, en contact opnemen. Ook die kinderen krijgen een uitnodiging. Met hen hebben we weer contact omdat zij dat willen. Wij gaan niet op zoek, wij volgen. De jongste was bij de plaatsing in ons gezin 6 weken.De oudste was bij de plaatsing bijna 12 jaar.Allemaal hadden ze gemeen dat hun “koffer” te zwaar was om te dragen. Dat ze een plekje nodig hadden om even bij te komen. Om nabijheid te krijgen of juist rust. Een hand die jou vasthoudt of die jij kan vasthouden op het moment dat je daar behoefte aan hebt.Deel uitmaken van een familie, gezin zijn, een plekje aan de tafel, een bed om te slapen, een luisterend oor, een helpende hand. Gewoon naar school en buiten spelen. Voor zolang dat nodig is of voor zolang jij dat wilt.Bij een plaatsing maakten we gewoon ruimte, omdat “het nodig was”. En dan was je deel van ons gezin. Een van de pleegkinderen maakte ooit onderstaand bord die duidelijk maakt hoe zij dit heeft ervaren. Een groot pleeggezin / familie zijn.Wat mooi om dit terug te krijgen van een kind.Pleeggezin zijn houdt ook in dat je afscheid moet nemen. De kortste plaatsing duurde 3 weken, de langste (meer dan 17 jaar) duurt nog steeds voort. Alles wat daar tussenin zit hebben we meegemaakt. Soms ging een afscheid soepel, soms was het traumatisch en hadden alle partijen rust nodig. Maar in alle gevallen geldt dat je foto hier nog steeds hangt en je welkom bent.Wij kijken er naar uit! Was het maar alvast oktober. 🙂
En dan begint de zomervakantie. In overleg kiezen we voor een groot aantal weken rust. Hoewel onze vakantie pas begint op 25 augustus, kunnen we wel al wat leuke uitjes en familiebezoekjes inplannen. Pas 17 september gaan we een start maken met het invullen van de toekomst van onze 18 jarige. Nu eerst bijkomen van een schooljaar waarin veel gebeurd is op allerlei gebieden. Op de achtergrond zijn we al wel bezig met het voorbereiden van onze reis naar Finland. Stukje bij beetje wordt de koffer gevuld.
Vandaag is er een heuse diplomauitreiking. Wat een mooie en feestelijke gebeurtenis. Voor elke jongere is er een terugblik op de schoolcarrière, een persoonlijk woord, een diploma dat getekend moet worden, een roos en een Bijbels dagboekje.Maar vandaag is het dan ook echt over met die schoolcarrière. En dat is best spannend.
Helaas worden we meteen ook geconfronteerd met de keerzijde van geocaching, nl een tekenbeet. We lopen in struikgewas en bosachtig gebied te zoeken. Heerlijk in de buitenlucht en bezig zijn. Maar daar zijn dan ook de teken!!!! Na een anti-bioticakuur hopen we maar dat we er op tijd bij waren.
De nieuwe hobby Geocaching maakt de wandelingen die we maken extra leuk. Met je telefoon een locatie opzoeken en daar zoek je dan naar een buisje waar een piepklein boekje in zit. Je zet daar je naam in en de datum dat je hem hebt gevonden. Op je telefoon geef je aan dat je het hebt gevonden en de plek verandert voor jou in een smiley. En dan op naar de volgende.
Vandaag is het wel een heel leuke vondst. Op het buisje zit een soldaatje en de plek is bij een oude bunker. 🙂
