“Zodra we een beetje op een normaal gezin gaan lijken, gooien ze hun kont tegen de krib. Ze worden opstandig, gaan schelden, kwetsen ons bewust.” uit het boek “Herrie in huis”, Ervaringen van een gezinshuismoeder.

We mogen dan geen gezinshuis zijn, maar een “gewoon” pleeggezin, het bovenstaande is ook bij ons (haast) dagelijkse kost. De reden? Kinderen met een flinke hechtingsstoornis en gedragsproblemen. Tel daarbij op dat een van de kinderen kind ook nog geen school heeft, de hele dag dus thuiszit, en je hebt alle ingrediënten in huis voor echte “HERRIE”. Onze maandenlange roep om een plek voor dit kind is nog steeds niet gehoord, in ieder geval niet serieus genomen!

Geen wonder dat ze het gevoel heeft er niet bij te horen. ’s Ochtends gaat iedereen naar school, ook de kinderen in de buurt. Zelf wil ze ook graag. Maar….er is geen plek.

Eén van die lege stoeltjes kan toch wel voor haar zijn? Zij kan er toch ook niks aan doen dat de school “handelingsverlegen” is? Ze wil zó graag. dat het steeds lastiger wordt om thuis te luisteren en zich te gedragen!

Dan krijgen we vandaag een telefoontje. Bla, bla, …. afspraak 24 november, bla,bla, …. rustig gaan opbouwen voor de veiligheid van het kind, bla,bla, ….plekje op de zorgboerderij?, bla,bla, …. toestemming voor de financiering moet zwart op wit staan, bla, bla,….zorgvuldig opbouwen, bla,bla, ….

Zien en horen de proffessionals niet dat het kind hard toe is aan een plek? Dat het thuiszitten en ontploffen om 3 x niks ook niet veilig is? Dagen zitten nl vol van 3 x niks!!!!!

En nu………! Wachten!  Alweer! Maar……

TE LANG!