Woensdagmiddag. Een vriendinnetje te spelen en dan heel graag naar de “blauwe speeltuin” een eindje verderop willen gaan. Een stapel leesvoer mee voor mijzelf en daar gaan we.

Terwijl de kids zich in de speeltuin prima vermaken zit ik lekker te bladeren. In een van de tijdschriften is een item “doe iets”. In het voorwoord staat dat de lezers zo worden aangespoord tot het uitvoeren van sluimerende wensen. Ik kijk op en zie een paar heerlijk spelende en genietende kinderen. De aandacht is verlegd van de speeltuin naar de kastanjeboom. Voorlopig heb ik geen wensen meer….!

Hoe heerlijk is het dat kinderen niet genoeg kunnen krijgen van onze prachtige natuur.

We krijgen een krant in de handen gedrukt met de woorden: “het lijkt wel een soap”.

Met deze wethouder hebben we om de tafel gezeten en hebben het gehad over de zomer van 2016 waarin we met 2 kinderen regelmatig in crisissituaties zaten en we ons als roependen in de woestijn voelden. Zonder professionele hulp werden de problemen te groot en kind 1 vertrok begin oktober en kind 2 eind december uit ons gezin.

Toen de Jeugdbescherming de eerste keer in de krant kwam dat hun werk onvoldoende was, zei de directeur, dat de veiligheid van de kinderen nooit in het geding was geweest. Gezien onze ervaringen van vorig jaar hebben we dat toch, middels een brief moeten rechtzetten. Na wat heen en weer mailen kwam het aanbod dat we na de zomervakantie een afspraak konden maken om in gesprek te gaan. De mail om hieraan te herinneren heeft nog niks opgeleverd, gezien het krantenartikel hebben ze bij het JbOV wel wat anders aan het hoofd. Maar…..dat gesprek komt er…..!

VANDAAG:   breekt de zon door in het leven van “ons” kind. De wolken en de regen deren niet meer. “Mijn leven wordt nu een stuk makkelijker”, zegt ze zelf.

Morgen gaan we kijken hoe we haar voortaan door nieuwe buien heen kunnen loodsen.

VANDAAG:   hebben we meegemaakt dat dit (in dit geval) zo is. Wat heeft onze kanjer goed gebruikt gemaakt van haar recht om de Kinderrechter te spreken.

Morgen kan ze met opgeheven hoofd de wereld in. Ze kan immers voor zichzelf opkomen.

VANDAAG:   is voor dit kind de bescherming uitgesproken.

Morgen gaan we met de professionals om de tafel om handen en voeten te geven aan deze uitspraak. Maar het begin is er.

VANDAAG:    weet dit kind zich gedragen, is de arm om zich heen voelbaar, is er een hand uitgestoken die ze met beide handen pakt.

Morgen moeten de volwassenen de aangegeven weg van de Kinderrechter vervolgen.

VANDAAG:    heeft de Kinderrechter uitgesproken dat jij terug mag naar het gezin dat jij, jouw gezin noemt. Ons gezin.

Morgen ben je welkom, lief kind, we houden van je. Onze arm zal om jou heen zijn. We zullen je beschermen waar we kunnen en zolang jij dat nodig hebt.

VANDAAG:    komt er een einde aan een zware periode voor jou.

“Morgen” kom je weer thuis.

MORGEN.

MORGEN:  zullen we horen of dat echt zo is!

Vandaag is het nog even spannend!

MORGEN:  zullen we zien of er bescherming is voor het kind dat dit vraagt!

Vandaag vragen we ons dat nog af.

MORGEN:  kan de zon gaan schijnen in het leven van een kind!

Vandaag was ze in paniek en vol angst over de uitslag van morgen. We hopen en bidden om de zon.

MORGEN:  kan het advies van de Raad voor de Kinderbescherming het gevoel geven van een arm om je (het kind) heen.

Vandaag weet je dat nog niet zeker, durf je dat gevoel nog niet toe te laten. De arm was er wel en het luisterend oor ook, maar wat gebeurd er morgen?

Lief, lief kind! Je bent in ons hart, onze arm wil om jou heen zijn, we willen jou beschermen.

MORGEN:  dan zijn we er nog steeds voor jou en we houden van jou (zoals je elk telefoongesprek wil horen)….

MORGEN ………………………………………………………………………………………………………………………………………………..!

De school is al weer een paar dagen begonnen. “Ons” kind heeft gelukkig lieve juffen en een fijne klas. We wensen haar een goed jaar toe en zullen onze uiterste best doen om hier aan mee te helpen. Ze kan dit jaar nog goed gebruiken om te oefenen.

Fijn om te weten dat je een eigen plekje in de klas hebt!

Ook voor ons is het weer begonnen. De eerste afspraken zitten er al weer op.

Met een heerlijk etentje sluiten we de vakantie af. Maandag begint de school weer.

“Jeugdzorg zou de hand in eigen boezem moeten steken“, zegt onderzoeker Peter van den Bergh in het programma “Een vandaag” van 25 augustus. De titel is “Campagne mislukt: aantal pleegouders daalt”.

Helemaal mee eens. Als iedereen inzet op het helpen van kinderen, dan kan het niet zo zijn dat pleegouders afhaken omdat ze zich “niet gehoord” voelen.

Dan zijn er meer gezinnen, blijere kinderen en zijn er weer “gewoon” plekken omdat men hart heeft voor de kids. Hoe eenvoudig wil je het hebben?