Tussen een stapeltje kerstkaarten komen we volgende kaart tegen. De kaart is van de TRIAS, de pleegzorginstelling van een van de kinderen. Op de achterkant staat een bedankje voor onze inzet en samenwerking in 2018, en “als pleeggezin bent u van onschatbare waarde voor kinderen en jongeren die (tijdelijk) niet bij hun eigen ouders kunnen opgroeien”. Mijn gedachten en herinneringen gaan met mij aan de haal.

Vanaf 1994 zijn er bij ons in het gezin kinderen geweest die: -de kerstboom samen met ons hebben versierd, -of met ons paaseieren hebben geschilderd, -met ons de bloemetjes hebben buitengezet,  -met ons naar de bossen zijn geweest,  -mee op vakantie en -noem maar op. Maar het is niet zo dat het kind bij binnenkomst vroeg of ze bij ons de kerstboom mochten versieren. De nieuwgeplaatste kinderen zijn in de praktijk behoorlijk uit hun doen van de uithuisplaatsing of overplaatsing. En het duurt weken en soms maanden voor ze bijkomen van de schok en hun plekje vinden in het gezin. Vooral in die eerste tijd hebben kinderen vooral behoefte aan “gewoon”. Al die jaren zijn er kinderen geweest die vooral deel hebben uitgemaakt van het “gewone” gezinsleven. Soms een poosje (een paar weken) en soms heel lang (vele jaren)! Meestal was het lastig om (voortijdig) afscheid te nemen en soms vlogen ze gewoon uit! Maar wat voor alle kinderen gold en geldt is dat ze het fijn vinden om er gewoon bij te horen in het gezin. Want als kind wil je vooral “gewoon” zijn en “erbij horen”. En dat was wat we konden en kunnen bieden.  En voor alle kinderen geldt dat ze een plekje hebben (gehouden) in ons hart!

In al die jaren hebben we nog nooit spijt gehad dat we gezegd hebben: “Ja, kom maar”. Dit jaar vieren we de 1ste Kerstdag met 2 kinderen. Ons huis zal daarna, op 2e Kerstdag,  heerlijk gevuld zijn met alle uitwonende (pleeg)kinderen die als vaste prik de 2de kerstdag “thuis” zullen zijn.

Onze wens voor deze Kerst  “EEN FIJNE PLEK VOOR IEDER KIND”!