Wandelen is een veelvoorkomende activiteit in onze vakantie. Met z’n tweeën, drieën of met nog meer. Overdag of begin van de avond. Regelmatig komt er een mooi bosje bloemen mee terug.En natuurlijk beleven de knuffels van alles tijdens onze wandelingen.
Vanuit het bestuur van de Stichting Goedgezind is het mooie idee gekomen om een reünie te houden ivm het tien-jarig jubileum van de stichting. Voor die kinderen, die in de tijd dat de Stichting ons heeft ondersteund (de afgelopen tien jaar dus), hier hebben gewoond. Na ruim 30 jaar pleeggezin zijn, maken we nu ook mee dat er jonge mensen zijn die hun dossier opvragen bij jeugdzorg, daarin ons telefoonnummer vinden, en contact opnemen. Ook die kinderen krijgen een uitnodiging. Met hen hebben we weer contact omdat zij dat willen. Wij gaan niet op zoek, wij volgen. De jongste was bij de plaatsing in ons gezin 6 weken.De oudste was bij de plaatsing bijna 12 jaar.Allemaal hadden ze gemeen dat hun “koffer” te zwaar was om te dragen. Dat ze een plekje nodig hadden om even bij te komen. Om nabijheid te krijgen of juist rust. Een hand die jou vasthoudt of die jij kan vasthouden op het moment dat je daar behoefte aan hebt.Deel uitmaken van een familie, gezin zijn, een plekje aan de tafel, een bed om te slapen, een luisterend oor, een helpende hand. Gewoon naar school en buiten spelen. Voor zolang dat nodig is of voor zolang jij dat wilt.Bij een plaatsing maakten we gewoon ruimte, omdat “het nodig was”. En dan was je deel van ons gezin. Een van de pleegkinderen maakte ooit onderstaand bord die duidelijk maakt hoe zij dit heeft ervaren. Een groot pleeggezin / familie zijn.Wat mooi om dit terug te krijgen van een kind.Pleeggezin zijn houdt ook in dat je afscheid moet nemen. De kortste plaatsing duurde 3 weken, de langste (meer dan 17 jaar) duurt nog steeds voort. Alles wat daar tussenin zit hebben we meegemaakt. Soms ging een afscheid soepel, soms was het traumatisch en hadden alle partijen rust nodig. Maar in alle gevallen geldt dat je foto hier nog steeds hangt en je welkom bent.Wij kijken er naar uit! Was het maar alvast oktober. 🙂
En dan begint de zomervakantie. In overleg kiezen we voor een groot aantal weken rust. Hoewel onze vakantie pas begint op 25 augustus, kunnen we wel al wat leuke uitjes en familiebezoekjes inplannen. Pas 17 september gaan we een start maken met het invullen van de toekomst van onze 18 jarige. Nu eerst bijkomen van een schooljaar waarin veel gebeurd is op allerlei gebieden. Op de achtergrond zijn we al wel bezig met het voorbereiden van onze reis naar Finland. Stukje bij beetje wordt de koffer gevuld.
Vandaag is er een heuse diplomauitreiking. Wat een mooie en feestelijke gebeurtenis. Voor elke jongere is er een terugblik op de schoolcarrière, een persoonlijk woord, een diploma dat getekend moet worden, een roos en een Bijbels dagboekje.Maar vandaag is het dan ook echt over met die schoolcarrière. En dat is best spannend.
Helaas worden we meteen ook geconfronteerd met de keerzijde van geocaching, nl een tekenbeet. We lopen in struikgewas en bosachtig gebied te zoeken. Heerlijk in de buitenlucht en bezig zijn. Maar daar zijn dan ook de teken!!!! Na een anti-bioticakuur hopen we maar dat we er op tijd bij waren.
De nieuwe hobby Geocaching maakt de wandelingen die we maken extra leuk. Met je telefoon een locatie opzoeken en daar zoek je dan naar een buisje waar een piepklein boekje in zit. Je zet daar je naam in en de datum dat je hem hebt gevonden. Op je telefoon geef je aan dat je het hebt gevonden en de plek verandert voor jou in een smiley. En dan op naar de volgende.
Vandaag is het wel een heel leuke vondst. Op het buisje zit een soldaatje en de plek is bij een oude bunker. 🙂
De start van de Creatieve Therapie was in 2019. Wat heb je daar veel gemaakt maar wat heb je er ook veel geleerd. Nu komt er een eind aan deze therapie maar we zien de toekomst vol vertrouwen tegemoet. Als afsluiting heb je nog een laatste sessie met je therapeute, langs de IJssel. Samen schilderen!
Regelmatig hebben we een nieuw bosje bloemen op de tafel. Een lief cadeautje van onze pleegdochter. Zelf geniet ze van het plukken en vooral van het geven 🙂
Deze dag begint vol energie. Naar school op je nieuwe step. Wat ben je blij! Dat de dagen regelmatig anders beginnen, vergeten we nu maar even. Dit is zo mooi! 🙂
Onze ervaring met “belangrijke brieven” is niet erg positief. Dergelijke brieven gaan over zoveel schijven omdat het voogdijkinderen betreft, dat het regelmatig bij een “schijf” blijft hangen of zelfs zoek raakt. Ook nu gaat een brief voor de 2de keer op de post. Ditmaal maken we er een foto van. Zie je wel! Hij is op de post gegaan! En nu maar weer wachten!
