Veiligheid, veilig zijn, je veilig voelen. Hier hebben we veel in geïnvesteerd. Wat jammer dat dit door mensen van buitenaf zomaar weer onderuit geschoffeld kan worden. Net nu je uitkeek naar je 18e verjaardag en wat daarna komt…. Net nu veel zaken goed geregeld zijn…… Net nu, blijkt maar weer hoe broos het herwonnen gevoel van veiligheid, van een pleegkind, kan zijn!!!!!!
Vandaag heerlijk met z’n tweeën bezig. Schuren in de zon. Samen naar de dierenweide om van de dieren te genieten.Wandelen! En waarom zou je dat makkelijk doen als het ook moeilijk kan. 😉En samen op speeltoestellen blijft natuurlijk ook leuk.
Samen eten hoort daar ook bij. Wat een heerlijke, ontspannen dag.
Maanden geleden zijn we gestart met het project 18+ voor die zaken die 2 pleegdochters (nog) niet zelf kunnen. Wat fijn als er een brief in de bus valt dat dit geregeld is. Een zorg minder!
Dit weekend hebben we “vakantie” in Indonesië. We bezoeken een paar keer de Pasar Malam en genieten van de kleuren, geuren en muziek. Ook genieten we van het ontmoeten en samenzijn met bekende en onbekende mensen. Kinderen, en (ex-) pleegkinderen sluiten aan en genieten mee.We oefenen de Potjo potjo (dans), Maleische woorden en genieten na. Op zondag gaan we naar de “Kerk onder de boom” in Apeldoorn waar we veel Molukse mensen ontmoeten en samen met hun de 1ste en 2de liturgie volgen. Die 2de liturgie is samen eten en met elkaar in gesprek.Wat een heerlijk weekend!
Op de achtergrond wordt hard gewerkt om de zaken voor “onze meiden” goed geregeld te krijgen. Gelukkig is daar professionele hulp bij. Zo nu en dan moeten wij bijspringen omdat de meisjes al zo lang bij ons wonen / gewoond hebben dat wij veel zaken paraat hebben. Of er moeten handtekeningen worden verzameld op de papieren. Geen probleem, als het uiteindelijk maar goed wordt geregeld.
Wat een handige jongedame, toch. Op stage maak je knuffels die verkocht worden in de winkel van Zoethout. Thuis maak je kleertjes voor je knuffels en kunt lekker bakken. Dit keer zijn het cakejes van wintercake en pepernoten die nog over waren zitten er in. Heerlijk!
Je houdt een spreekbeurt over Finland. Boekjes en spulletjes mee en een eigengemaakte PowerPointpresentatie. Het gaat zo goed dat de juf een foto stuurt.
Afgelopen maand kregen we briefjes, kaartjes, appjes van ex-pleegkinderen. Soms aarzelend, soms duidelijk en direct. Ken je mij (nog wel)? Hoe zouden we ze kunnen vergeten? Van al deze kinderen hangen er foto’s in ons huis. Ze zijn langere tijd “onze” kinderen geweest. Wij mochten voor ze zorgen. Daar hadden wij om gevraagd, wij zijn pleegouders geworden. Zij hebben daar niet om gevraagd. In de meeste gevallen zijn ze hier weggegaan omdat de hulpverlening ontoereikend was. Het afscheid was vaak moeilijk en heftig voor alle partijen. En dan na jaren is het goed om voorzichtig contacten aan te halen. Ja hoor, wij kennen jou zeker. We kunnen je fotootjes sturen (vaak zijn de fotoboekjes die ze meekregen verloren gegaan), we kennen leuke anekdotes van je. Jij was zo echt jij! Hoe zouden we dat kunnen vergeten.
De kaartjes, briefjes, berichtjes worden gekoesterd. 🙂
Een appje van een geschokte jongere. Een jongen uit de vroegere klas heeft op een vreselijke manier een eind aan zijn leven gemaakt.
Hoe, wat, waar, waarom? Huilen, paniek, verdriet, onbegrip, ziek, angst!!!Zoeken naar een manier waarop jij je staande kunt houden. Wat biedt troost! Je woont niet meer “thuis” maar hebt ons des te meer nodig. We hebben veelvuldig contact. Dit vergeet je nooit meer.
