We zijn er in de afgelopen jaren wel achtergekomen dat tandenpoetsen niet voor iedereen vanzelfsprekend is.

Zo zijn we al verschillende malen naar de tandarts geweest om tanden te trekken. Soms zelfs al in de eerste week dat een kind bij ons was komen wonen. Dat is heel heftig want er is dan al zoveel gebeurd en dan komt dat er ook nog eens bij.   Het tandartsbezoek is dan ook lang niet voor iedereen een makkelijk iets.

Gelukkig zijn alle rotte melktandjes gewisseld en begint tandenpoetsen steeds meer normaal te worden. We genieten dan ook van stralende kinderkoppies met (nu) gave tanden erin. Dat we alert moeten blijven bleek vanochtend wel weer toen een van de tieners het huis uit wilde glippen met alleen een beetje voor de show borstelen. “Heb jij wel tandpasta gebruikt?” Dan een schoorvoetend “nee”, daarna dan nog maar een keer poetsen zoals het hoort. Hopelijk zit het in het systeem ingesleten voordat ze het huis uit gaan! Vandaag met het hele stel naar de tandarts geweest. Dat zit er weer op.

Mag ik helpen? Mag ik ook wat maken? Dat zijn hier veelgehoorde vragen. De ene keer komt het wat beter uit dan de andere keer, maar regelmatig zijn er kids in de keuken te vinden. Dit keer werden er appeltoetjes gemaakt. Appels schillen en in stukjes snijden, kaneel en suiker erover en dan even in de magnetron. Plezier met het maken, met de naam bedenken en dan smullen maar…

We hebben een heerlijk weekend achter de rug en kunnen er deze week weer tegen aan.

Vandaag zijn de verschillende ergo-therapieën weer geweest. De kids krijgen dan regelmatig ranja dat met een heel lang rietje opgezogen moet worden. De theorie erachter is, dat je door het drinken met een rietje verschillende spiergroepen in de romp gebruikt. Onbewust krijgt het kind hierdoor informatie over zijn/haar lichaam. Het laat het kind dieper ademhalen waardoor het rustiger wordt.

Zit er een spiraal in het rietje, dan moet het kind harder werken, maar ook met appelmoes of een toetje. Zo is de therapie ’s avonds aan tafel ontstaan. Want in de praktijk blijkt het ook nog eens erg leuk om je toetje naar binnen te werken met een rietje, en niet alleen voor diegene die naar de ergo-therapie gaan!!!!!!!!!!  Zo is ons toetje eten een dagelijks verantwoord festijn geworden.

Met het koude weer was het zakdoekenverbruik weer flink toegenomen. Hier en daar was er hoestdrank nodig of een dropje voor een zere keel. Tot nu toe bleef het daar gelukkig bij. Dat stemt ons tot grote tevredenheid want we kennen ook de periodes waarin we van de ene koortsperiode naar de andere gingen met steeds een tussenpauze van een of twee dagen. Dan is de weerbaarheid nu dus behoorlijk wat groter.

Zorgen voor de lichamelijke gezondheid is een van onze taken. Gezond eten hoort daarbij, goede hygiëne en voldoende slaap. Toch zit daar ook meer aan vast. We draaien onze hand niet meer om voor bv. oorontsteking en buisjes in de oren, brillen, oogpleisters, hartfilmpjes, tanden trekken etc. en de diverse controle’s bij doktoren.

Op dit moment is er nog maar een keer per dag medicijnen en een oogpleister nodig. Dankzij het alarm van de mobiele telefoon is vergeten bijna onmogelijk! En de mexicaanse griep, die mag wat ons betreft, ons wel overslaan.

De kriebels slaan hier al toe. De kriebels om buiten te zijn. Als de kids uit school komen is het al te zien. Ze zijn in de zandbak geweest op school en op de klimrekken. En eigenlijk hebben ze geen tijd om wat te drinken want ze willen buiten spelen! Na het drinken gaan we dan ook samen naar buiten. Eerst vegen we samen de stoepen schoon en daarna komen de skeelers tevoorschijn, dat het ondertussen een beetje is gaan regenen kan ze niet deren, dus laten we ze maar een poos.

Als het donker begint te worden komen de kids met rode wangen en natte haren weer binnen, maar ze hebben duidelijk genoten. Zelf hebben we vandaag ook lekker wat beweging gehad met twee keer een half uur fietsen en nog een flinke wandeling  tussen twee afspraken door. Heerlijk!

Kinderen en jongeren die perioden van hun leven niet thuis hebben gewoond maar in pleegzorg of een groep,  zijn dagelijks bezig met drie vragen: Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Wat is er met mij gebeurd? Onduidelijkheid over die vragen beïnvloedt in hoge mate de wijze waarop kinderen en jongeren zich ontwikkelen. Onbekende bladzijden in hun leven maken onzeker en is van invloed op het beeld dat kinderen van zichzelf en hun familie hebben. Het is een van de belangrijkste taken van iedereen die met deze kinderen en jongeren werkt: meehelpen de antwoorden op deze drie vragen te vinden.

Van onze pleegzorgwerkster hebben de kids die bij ons wonen een levensboek gekregen. Stukje bij beetje kunnen we zo informatie verzamelen over de tijd voor de pleegzorgplaatsing, over familie, etc. Hoe meer informatie er verzameld is, hoe leuker het is om in je boek te kijken en lezen. Ook  dit weekend is samen aan de tafel bezig zijn gezellig en leerzaam. Al knippend, plakkend en kleurend krijg je steeds meer greep op je eigen leven. We kijken natuurlijk ook elkaars boeken.

De  kids mogen allemaal een instrument bespelen als ze daar de juiste leeftijd voor hebben. We gaan hierbij uit van wat we van de Suzuki methode kennen, nl: Deze methode is erop gericht om de in elk kind aanwezige bekwaamheid te ontwikkelen. Iedereen kan een muziekinstrument leren bespelen op de wijze waarop hij of zij de moedertaal leert. Ieder in zijn eigen tempo, door te luisteren, na te doen en te herhalen.

Het kiezen van een instrument is voor een kind een serieuze zaak, het spelen daarna blijkt dan zo makkelijk nog niet. Vandaag zijn we voor de lessen weer naar de Muzerie geweest. Verder proberen we elke dag een poosje te oefenen. Is het kind nog heel jong, dan is de hulp bij dat oefenen nog veel nodig. Naarmate je ouder wordt , kun je dat meer zelfstandig. Als je dan merkt dat je een liedje ineens kunt spelen dan is dat een geweldige ontdekking en overwinning. Dat zijn de positieve ervaringen die elk kind nodig heeft. We oefenen in geduld, concentratie, vaardigheden. We willen de kids graag meegeven dat er meer bestaat dan alleen op straat rondhangen. En ongemerkt sla je heel veel melodietjes op in je geheugen en klinken er heel wat muzieknoten door huis.

“Onze” kids maken prachtige kunstwerken op school en thuis. Vandaag zijn een aantal mooie werken op een eigen pagina gezet, nl. Kunst in huis. Deze pagina is te vinden aan de rechterkant van de website in de blauwe kolom.

In ons huis is geen gebrek aan kunst. Wij hoeven niet naar de uitleen want we halen het uit de eigen voorraad. We zijn trots op de kunst die "onze" kids maken en zullen ze stimuleren om hun "ziel en zaligheid" in hun kunstwerken te blijven leggen.

Vandaag kwam de uitslag van de test die afgenomen was na een half jaar logopedie. Het is geweldig om te zien dat er flinke stappen voorwaarts worden gemaakt.

Met de logopedie is pas begonnen toen het kind flink op school gewend was. Daar vonden de sessies ook plaats. Zo is er dus ook flink gewerkt aan veiligheid. Nu kan er ook zonder problemen gewerkt worden op een andere locatie (binnen hetzelfde gebouw) en de resultaten zijn prima. En genoten we eerst van de woordjes die we hoorden? Nu genieten we van de hele volzinnen (en stiekem ook van de stoute dingen) die nu gezegd worden.  Regelmatig kijken we elkaar aan en geloven onze eigen oren niet. Geweldig!

We hebben een heerlijke woensdagmiddag. Eerst de doe-dingen, maar dan gezellig een film kijken met een bakje lekkers op schoot. Daarna fijn spelen en voor een ander bezoek met familie. We sluiten de dag af met het bakken van een bordje patat.

Voor onze kids van de sbo de Brug is het de normaalste zaak van de wereld om ’s ochtends te vertrekken met een brooddoos in de tas. Ook voor het voortgezet onderwijs, het CCC, gaat een brooddoos mee naar school.

Onze jongste kids komen tussen de middag thuis een boterham eten. Zij gaan naar de basisschool de Bron die voor ons aan het eind van de straat staat. Als wij afspraken hebben waardoor we tussen de middag niet thuis zijn dan gaan ook zij overblijven.Vandaag was het zo’n dag. Dus gingen alle brooddoosjes en bekers in de tassen en ieder op weg naar school en wij naar twee afspraken. Met de thee vanmiddag waren we allemaal weer thuis en konden elkaar onze verhalen vertellen.