Vandaag zijn we lekker druk geweest in en om het huis. Alles is weer eens lekker geveegd, het onkruid weg en de tuin opgeruimd. Vele handen en handjes maken licht werk.

De komende dagen gaan we ons voorbereiden op de komst van logés uit Finland. Vanaf 31 maart zullen ze bij ons logeren en kunnen we genieten van onze kinderen en kleinkinderen. De kinderen hier in huis vinden het erg leuk maar ook spannend!

De afgelopen week heeft in het teken gestaan van ziek zijn.

De een na de ander volgde of was tegelijk ziek.  Dat was even doorbijten. We gaan er maar van uit  we voorjaarsvitaminen nodig hadden. En die kregen we vandaag!! (De vorige mooie dagen zijn wat langs ons heen gegaan).

We hebben genoten van veel en lekker warme zon. De kinderen speelden volop. Nog wat laatste koortsresten wegwerken en we kunnen weer.

Vanochtend stond een afspraak gepland met pleegzorg. Zoals er regelmatig wisselingen zijn van de mensen waar we mee samenwerken, hebben we vanochtend met een nieuwe pleegzorgmedewerkster kennisgemaakt.

Aan het eind van de ochtend zat een van ons met een kind bij de tandarts. Het tandje dat enkele weken geleden tijdens een botsing op het schoolplein was afgebroken heeft nu een vervolgbehandeling  ondergaan. Ook nu was het weer opvallend hoe kindvriendelijk er gewerkt wordt bij onze tandartsenpraktijk. Na een karwei van 50 minuten konden we de praktijk verlaten met een kind met een “nieuwe” tand en die nu zelf tandarts wil worden! Dan kan het niet erg zijn geweest. Een pluim voor de tandarts.

Voor pleegkinderen is het niet zo vanzelfsprekend dat ze zich geborgen voelen. Het hechtingsproces is vaak niet goed verlopen.

In een scriptie over dit onderwerp vinden we de volgende mooie beeldspraak:

“Het hechten zelf kun je zien als een treinreis, waarbij je het meest geniet wanneer je de hele reis meemaakt, maar waarbij je op allerlei stations tijdens de rit alsnog kunt instappen”. En als een kind in “onze trein” is gestapt, kunnen we het opmerken als het even niet zo goed gaat.

Hé jouw gedrag zegt mij dat je niet lekker in je vel zit. Kom maar even, dan gaan we daar eerst wat aan doen. Even op schoot, een gesprekje, wat aandacht. Een kind gaat dan ervaren dat je van hem houd, dat hij belangrijk voor je is. Langzaam aan kun je dan leren dat je, als kind, niet alles zelf hoeft op te lossen. Dat je mag huilen als er iets is. Dat er altijd iemand in de buurt is die van je houd en dat je daar op kunt vertrouwen.

Als je besluit om als pleeggezin te gaan fungeren, dan kom je er vanzelf ook achter dat je je kwetsbaar opstelt. Met elk kind dat bij je komt wonen kijkt er ook een hele familie mee, kritisch, of je het wel goed doet. Daarnaast zijn er de (gezins)voogden en de pleegzorgwerkster, maar ook anderen in de buurt en op school kijken mee, want je bent als gezin toch  “anders”.

Enerzijds gaat er een stuk spontaniteit af, aan de andere kant is het ook wel goed om zelf onder de loep te bekijken of dat wat je doet ook is zoals je het graag wilt doen. De kunst is om dan niet in een kramp te geraken maar met elkaar samen en ontspannen een gezin te zijn!

Vandaag zijn de kids liefdevol opgevangen in een paar andere gezinnen en zijn wij zelf een dagje weggeweest. Morgen gaan we samen een heerlijk rustige zondag houden.

Zo komt iedereen terug van de vakantie, en zo is de week al weer voorbij. Deze week was er een gedenkmoment omdat twee van onze kids 5 jaar bij ons woonden.  Hoewel je je kunt afvragen of je het moet vieren dat een kind al vijf jaar niet bij z’n ouders woont, gaven de kids zelf aan dat dit toch wel een mijlpaal is. Met een klein cadeautje was de mijlpaal compleet en de kids overgelukkig.

Vandaag was een van de kids getroffen door een griepje en heeft genoten van een dagje op de bank. Vanavond ging het gelukkig al weer een stuk beter.