Dit weekend zijn we bezig geweest met rouwverwerking. Het bezoeken van een belangrijke plaats.  Ruimte voor tranen, het stellen van vragen, een bloemetje leggen, kaarsje branden. Wat jammer dat sommige kinderen al zoveel verdriet moeten meemaken. Het enige dat we kunnen doen is bij ze zijn. Oog en oor hebben voor hun verdriet.

Na afloop nog even rustig in de zon zitten en dan zien we ook de veerkracht van de kinderen. Ze gaan spelen en een lach breekt door op hun gezichtjes! We hebben weer een belangrijke stap gemaakt in het proces van verwerking.

In een vlot tempo werd er vanochtend aangekleed, gegeten en gedronken, opgefrist en tanden gepoetst. “Mag ik alvast naar school lopen?” En daar gaat ze! Op school een knuffel en een kus en dan de knuffel voor juf.

We kunnen even de dagen vergeten waar alle voorgenoemde activiteiten een strijd geven en het kind uiteindelijk al schreeuwend achterop de fiets wordt gezet en (gelukkig) onderweg rustig wordt om dan toch nog enigszins acceptabel op school verschijnt. Pffffffffff! Op zulke dagen is het afscheid nemen altijd extra moeilijk. Gelukkig is het vertrouwen in de juf ondertussen zo groot dat na een poosje de armpjes van onze nek af om de juf heen kunnen. Dit kind heeft het extra nodig dat er regelmatig tegen haar wordt gezegd: “ik vind jou lief ” en dat is wat we dus heel veel doen.

En dan gaat alles weer zoals we het gewend zijn. Vandaag een bezoek aan de orthodontist, een wekelijkse therapie voor een van de kids, een gesprek op school over verlenging van het brugzakje. En om nog even wat na en door te praten drinken we tussendoor even samen een kop koffie bij de stationsrestauratie.

Vanmiddag uit school kan er nog weer fijn buitengespeeld en gefietst worden.

Vandaag zijn de koffers weer gepakt. Alles nagekeken, de reis voorbereid, de laatste keer nog samen wat eten en drinken.

En dan is het al weer tijd om afscheid te nemen. Wat is dat lastig, zeg. Maar we hebben met eigen ogen gezien dat het goed met onze kinderen en kleinkinderen uit Finland gaat en we kunnen terugkijken op heerlijke dagen samen. Er ligt een schat aan foto’s en filmpjes dus we kunnen nog lang nagenieten.

Vandaag hebben we een erg leuk feest gehad. Oma heeft met alle kinderen, klein- en achterkleinkinderen gevierd dat ze deze week 80 jaar is geworden.

Met “onze ” kids erbij stond de teller op 38. We hebben genoten van een locatie bij het Engelse werk, van het park, lekkere hapjes en drankjes, een heerlijk diner en vooral van het samenzijn met de familie.

Wat is het voor de kinderen in ons huis belangrijk dat ze erbij mogen horen en mee mogen delen in de feestvreugde.

Daar zijn ze dan! Toen ze Finland verlieten was het nog 5 graden onder nul en lag er sneeuw.

Hier genieten we van de warmte die het samenzijn met zich meebrengt en van de heerlijke temperatuur. Wat fijn om onze kinderen en kleinkinderen om ons heen te hebben. De kinderen hier in huis genieten ook van “hun grote broer” en van de kleintjes die ze alleen van de foto’s en de computer kennen. Een van de kids komt tot de ontdekking dat ze nu “pleegtante” is!