De afgelopen dagen hebben we genoten van het ontmoeten en samenzijn met onze kinderen. Vier van de hier wonende kinderen zijn aan het begin van de vakantie vertrokken voor een logeerpartij bij hun familie. Wij zijn met één kind, het land doorgegaan en hebben een drukke maar heerlijke tijd gehad en zijn blij dat we in de afgelopen tijd iedereen, in en rond de vakantie, weer eens hebben kunnen spreken en vasthouden. Jammer dat we niet ook nog even naar Finland konden voor onze kinderen en kleinkinderen daar… dan maar skypen! Niet onbelangrijk is, dat we de eerste krokussen al weer hebben ontdekt!

Vandaag gaan we eens lekker thuis bezig en zorgen dat we in de komende twee dagen de thuiskomers weer op een rustige manier kunnen welkom heten. Dan nog een paar vakantiedagen samen.

“Niemand ontkomt aan minimaal twee, drie rampen in zijn leven”, stond in een tijdschrift. Wij hebben kinderen in huis die soms al meer rampen in hun rugzak hebben dan sommige volwassenen in hun hele leven te verwerken krijgen. Met de factor tijd en nu met extra hulp van de speltherapie proberen we de rugzak steeds wat lichter te maken. Elk kind heeft daarnaast zijn eigen specifieke behoeften waar we op in proberen te spelen. En dat met als doel: kinderen die steeds meer weer gewoon kind kunnen zijn en de “rampen” een plekje hebben kunnen geven. Daar hoort bij dat we jaarlijks naar een herdenkingsplek gaan, heel belangrijk voor de verwerking van een groot verlies!

Vrijdagavond! Opblijfavond! Vanavond met voor iedereen een heerlijk stuk taart die we kregen voor de gastles die we eerder deze week hebben gegeven voor groep 3 van de basisschool “de Klokbeker”,over pleegzorg. Met een stel playmobil poppetjes en een spotje van Sire hebben we ons verhaal verteld. Prachtig, de interesse voor dit onderwerp en de reacties van de kinderen. Een bijzondere ervaring die voor herhaling vatbaar is.

Vandaag kwam de juf vertellen dat ze een leuk stukje heeft geschreven in de nieuwsbrief van de school onder het kopje: “Pleegouders in de onderbouw”. En als bedankje dus de taart waar we heerlijk van gesmuld hebben. Een prima begin van het weekend.

Groter worden is leuk maar ook spannend. Want je krijgt nieuwe verantwoordelijkheden en moet nog leren hoe je daar mee om moet gaan. Voor ” onze” kinderen komt daar nog wat anders bij. Je mag je eigen pleegzorgplan bekijken en (sommige) bijeenkomsten (deels) bezoeken die over jou gaan. Je mag meedenken en -praten over je toekomst. Je krijgt nu ook wel heel duidelijk mee hoe zaken zo zijn verlopen in jouw leven. Bij de jaarlijkse rechtszittingen voor de verzoeken om verlenging van OTS (ondertoezichtstelling) en UHP(uithuisplaatsing) word je gehoord door de rechter als je dat zelf ook wil.Als je daarnaast ook nog eens terecht komt in een loyaliteitsconflict, is het niet eenvoudig om “groot” te zijn en wil je in sommige gevallen zelfs ook nog wel erg graag klein zijn en alleen nog maar spelen. Help, ik ben 12!

Deze week is de camera in de sneeuw gevallen (na zelf onderuit te zijn gegaan op het ijs). Het leek of er niks aan de hand was en er zijn nog gewoon foto’s gemaakt tot ’s avonds het beeld verdwijnt.

De camera gaat op de kachel. We hopen dat de verhalen over camera’s en fototoestellen, die het, na een aantal dagen, gewoon weer doen, ook voor ons geldt. Helaas moeten we, na minstens 5 dagen verwarming, constateren dat dit nog niet het geval is. Balen dus!

We gaan vandaag nog een keer schaatsen, nu op de gracht van het park  “de Weezenlanden”. Je kunt het hele park door schaatsen. Hartstikke leuk!

Er is al weer een half jaar voorbij en dus: judo-examen. Toch best wel een beetje spannend. Iedereen doet ontzettend goed z’n best en aan het eind van 3 uur judo examen kijken is ons gezin 4 judo-slips rijker.

Maar wat veel belangrijker is, de positieve ervaring van ergens naar toe werken en het dan halen.  Een klein beetje zelfverzekerder.

We zijn trots op onze kanjers! Afgelopen week zijn de rapporten van de basisschool en het speciaal basisonderwijs weer uitgereikt aan de kinderen. Dit is altijd een goed meetmoment. Ook nu zien we dat er mooie stappen in de goede richting zijn gemaakt.

Maar na de “oudergesprekken” die we deze week  hebben gevoerd komen ook de zorgpunten weer eens duidelijk naar voren. Voor een van “onze” kinderen gaan we op zoek naar een vervolgopleiding. Het helpt een stuk dat het kind zelf al heel duidelijk weet welke school dat zal moeten  worden.

Als dan blijkt dat het rapport dusdanig is dat deze school ook werkelijk tot de mogelijkheden behoort, dan is dat heel fijn. Hoe dan ook, we zijn trots!

Vandaag zijn we uren op het ijs te vinden. Zo’n 50 meter van ons huis op de sloot. We moeten alleen de baan nog vegen en dan schaatsen maar.

Eerst worden er voorzichtige stapjes gemaakt en is het vallen en weer opstaan.Maar al snel worden er baantjes gereden.

Zo nu en dan moet er een van de kids even opwarmen in huis en dat geeft de gelegenheid om onze eigen “koek en sopie” te maken en bij het ijs te gebruiken. Gezellig hoor! Al snel komen er meer mensen uit de buurt die dat ook vinden.

We gaan er vandaag eens lekker op uit.

Naar het bos, de sleeën mee en roetsjen maar.

Maar ook genieten van de mooie bossen en de stilte. Genieten dus!

Ja hoor, eindelijk kunnen de sleeën tevoorschijn worden gehaald. Wat een plezier met al die sneeuw. Zo mooi en wit. Er wordt heerlijk gespeeld en geprobeerd wat je allemaal met sneeuw kunt doen.

Als dan het eten klaar is, is het bijna jammer dat je naar binnen moet. Het lijkt er op dat de sneeuw er morgen nog ligt en dat helpt! Eenmaal binnen en weer opgewarmd slaat de vermoeidheid toe en ook niet alle kids  houden  het nog vol tot de opblijf-avond! We gaan het weekend in, heerlijk.