Een fijn Pasen allemaal! Terwijl het buiten flink sneeuwt maken we de ontbijttafel klaar. We genieten van een lekker en rustig ontbijt met zelfgebakken broodjes en geverfde eieren. Ondertussen hebben we gesprekjes met de kinderen over het nieuwe begin dat bij Pasen hoort, maar ook over wat het voor je betekent en hoe je dingen ziet.

Onder het eten van chocolade eitjes worden de paaseieren geverfd. Gezellig samen bezig zijn.

Een paar dagen vakantie! We hebben er allemaal zin in. Er wordt volop gespeeld en we gaan samen naar de winkel om eens even lekker rond te neuzen. Wij staan zelf stil bij Goede Vrijdag 13 april 1979 toen één van onze kinderen in Groningen een zware operatie moest ondergaan. Voor ons en ons kind echt een Goede Vrijdag (om nooit meer te vergeten)!!

Aan het eind van de middag bakken we broodjes. De ene helft voor bij de soep die we eten en de mooiste is voor het Paasontbijt.

Halverwege doen we de T.V. aan en kijken naar het programma De taarten van Abel. Dit keer vanuit een kinderhuis in Suriname en heeft het onze extra aandacht. De kinderen hier zijn verbaasd dat het elf-jarige Surinaamse meisje, dat een taart bakt voor de  “tante” die het kinderhuis leidt, zo ontzettend beleefd is. Ze antwoordt elke keer met  “ja, meneer Abel”,  “nee, meneer Abel”‘, “dat weet ik niet, meneer Abel”. Kunnen de Nederlandse kinderen nog wel wat van leren! Dit kind vertelt dat ze ’s ochtends om 5 uur opstaat en dan de helpt met de broodjes klaarmaken voor alle kinderen van het kinderhuis, gewoon omdat het haar taak is!

Aan het eind van het programma vraagt Abel of het meisje nog iets aan de Nederlandse kinderen wil zeggen. En ja, ze weet nog wel wat. Met een onvervalst Surinaams accent krijgen de kinderen de volgende boodschap mee: Doe je bes(t), leer je les en God doet de res(t).

Vind je mij lief?… Vind je mij mooi?… Ben ik wel leuk?…Kan ik wel wat?… Waarom woon ik niet bij mijn moeder?… Waarom heb ik een voogd?…Eigenlijk wil ik een normaal kind zijn! Maar wat is normaal? Bestaat dat wel?

Wat een vragen allemaal, wat een onzekerheid ook soms. Gelukkig zijn er projecten waarin je leert dat je mag zijn wie je bent. Soms heet het Marietje Kessels, Rots en Water, of gewoon SOVA, maar allemaal is het er op gericht om te leren accepteren wie je bent en wie de ander is, kijken en leren hoe je met de verschillen kunt omgaan, hoe jij je wat makkelijker kunt bewegen in een groep. Dat je vooral ook mag zijn wie je bent. Want:

IK BEN IK

Vandaag is het de Internationale Dag van Geluk van de VN. Op deze dag gaan 1000 Geluksboeken hun zwerftocht door Nederland beginnen. Het doel is om meer dan 10.000 verhalen bijeen te brengen en zo het geluk van Nederland zichtbaar te maken onder de naam: Expeditie Geluk.

Samen met de kinderen zijn wij op zoek naar de bloemen “waar ze bij kunnen”. Zodat in hun rugtasjes steeds meer momenten van geluk zullen komen te zitten. Kinderen zijn pas in staat samen te werken, samen te leven en goed zijn voor de ander en de wereld als het goed gaat met het kind zelf. De basis voor een duurzame wereld.

We gaan de week in met nog napret van de Efteling, waar we dit weekend waren voor de pleegzorgdag. Het was koud maar droog en we hebben genoten. De kinderen hadden erg veel plezier. Soms in een wat rustiger attractie en dan weer met wat meer actie. Mooi om te zien dat de kinderen heel goed aan kunnen geven wat ze aankunnen. Een enkele keer zat een kind in een attractie die toch iets spannender was dan gedacht. De foto-impressie zegt meer dan woorden.

Na een fijne dag vertrekken we in het donker weer richting Zwolle. Als we langs Utrecht komen gaan we bij Bilthoven van de snelweg af  om nog even een gezellig bakkie te halen bij Ashley en Joram. We zijn pas laat thuis, maar wat een dag….!

Onze dank aan Nationaal Fonds Kinderhulp en Stichting Kinderpostzegels en de Efteling.

De broodjes zijn gesmeerd, de pakken drinken en bekertjes staan klaar, snoepjes en koek mee en de kaartjes in de tas. We staan klaar om naar de landelijke pleegzorgdag te gaan. We hebben de hele week al voorpret gehad met een dvd van de Efteling uit de bibliotheek en de kinderen weten al wat ze graag willen zien of wat ze willen gaan doen. We vertrekken vroeg zodat we de hele dag hebben. We nemen sjaals, mutsen en handschoenen mee tegen de kou en de verwachte buien. Maar het zal ons niet deren. We laten ons een dag betoveren en gaan genieten!!!

We gaan naar de Raad voor de Kinderbescherming om gehoord te worden. Dit is in verband met een verzoek tot verderstrekkende maatregel dat gedaan is door Bureau Jeugdzorg. De RvdK doet onderzoek bij alle partijen en geeft dan een advies aan de Rechter over de ontheffing van het ouderlijk gezag. Wettelijk is geregeld wanneer deze maatregel wordt aangevraagd maar er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen. Wanneer het jonge kinderen betreft dan gaat dit gebeuren langs hen heen. Voor hen veranderd er niet zo veel in de praktijk. Oudere kinderen worden zelf gehoord door de Raad of door de Rechter. Een spannende en moeilijke opgaaf voor kinderen die toch altijd loyaal blijven aan de ouders. Aan ons de schone taak om de kinderen dan ook hierin bij te staan en er te zijn bij vragen en verdriet.

We gaan naar een kinderconcert van het Nederlands Symphonieorkest. Vooraf is er een instrumententuin waar de kinderen diverse instrumenten kunnen uitproberen.

Nog niet zo eenvoudig.

“Ja, hij doet het”.

“De harp maakt het geluid van water”.

Dan is er een concert met een muziekstuk waar elke instrumentengroep en elk instrument aan bod komt en het muzikale verhaal van het olifantje Babar. Prachtig in al zijn eenvoud. De kids zaten op het puntje van hun stoel! Met dank aan Erna die voor de (kortings)kaartjes gezorgd heeft.

Er gaat niemand het huis uit zonder ontbijt. De trommeltjes voor overdag staan dan al klaar.  Fruit en koek er in. Drinken voor overdag staat klaar en tijdens het ontbijt worden de boterhammetjes gesmeerd en gaan in de doosjes.

’s Avonds eten we samen de warme maaltijd. Hou je ergens niet zo van dan krijg je in ieder geval een beetje en langzaam maar zeker gaan de kinderen aan de diverse smaken wennen. Het komt weinig meer voor dat er eten op tafel komt dat niet wordt gewaardeerd. We praten met de kinderen over wat “gezond eten” is en samen houden we ook het gewicht in de gaten door één keer per week of twee weken op de weegschaal te gaan staan, zo valt het niet op dat het voor een enkel kind echt nodig is om het in de gaten te houden.

Als je dan zo gezond eet dan kun je zo nu en dan  frietjes of pannenkoeken bakken, dat is dan lekker smullen met z’n allen.