Een extra lekker ontbijtje en cadeautjes, mooie kleren aan en een traktatie mee naar school. Vandaag vieren we de verjaardag van één van de kids.

’s Middags een kinderfeestje met frietjes eten en spelletjes.

Samen taart eten en dan is het al weer voorbij. Maar wat heeft de jarige genoten van dit dagje in het middelpunt staan!

Wat duurt wachten lang zeg! Er lijkt geen einde aan te komen. De meivakantie staat voor de deur en nog is het niet duidelijk waar ons “groep 8” kind na de zomer naar toe zal gaan. We snappen dat alles goed doordacht en besproken moet worden. Maar zaken, die wij als pleegouders al ruim 2 jaar geleden hebben geconstateerd en aangegeven, hoeven naar ons idee niet zo veel tijd meer in beslag te nemen.

Voor het kind is het alsof ze bij de bushalte staat, en de bus komt maar niet. Of voor de spoorbomen en er komt een trein langs maar de bomen gaan niet meer open. Het geduld is in ieder geval wel een beetje op. Omdat we vinden dat het kind voor de meivakantie moet weten wat er gaat gebeuren, toch maar weer zelf bellen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Om er achter te komen dat de personen die we moeten hebben, vrij, ziek of in bespreking zijn. Nog even geduld dus!

Als het kon zouden ze het doen, de tijd terugzetten naar ruim 9 jaar geleden. Toen was hun Mama er nog en was hun leventje een stuk minder gecompliceerd. In plaats daar van gingen we vandaag weer naar de plek waar een drama deze kinderen hun moeder ontnam. Nieuwsgierig of de plek nog steeds hetzelfde is en moeilijk omdat het heel confronterend is. Er worden stenen van de plek meegenomen.

Daarna bezoeken we de plek van de gedenksteen. De meegebrachte tekeningen, bloemetjes en kaarsje krijgen een plek.

Ondanks de beladenheid van dit bezoek is er ook ruimte om te zien hoe mooi de zon schijnt en hoe mooi een plekje in een binnenstad kan zijn.

Op de heen- en terugreis is er de speciale knuffel die normaal alleen nog in bed ligt, maar voor deze gelegenheid meegaat in de auto.

Maar na het serieuze deel willen de kids ook nog wel graag de markt over en een paar winkels in en zijn ze laaiend enthousiast als ze zien dat Hans Kraay jr. (van o.a. “Lachen om homevideo’s”) op de parkeerplaats zijn auto vlakbij die van ons zet en hij ruim de tijd neemt om met hun op de foto te gaan. Aan het eind van de dag halen we de andere kinderen op die een prima dag hebben gehad bij Jachin en Lydia, fijn dat het zo kon.

Een van de kinderen dreigt de weg een beetje kwijt te raken. Er gebeurt zoveel in het jonge leventje en de vervelende en storende invloeden van buiten blijven maar komen. De noodzakelijke beslissing die duidelijkheid en rust geeft blijft uit. Helaas kunnen wij als pleegouders hier niks aan doen want die beslissing komt niet van ons. We dweilen met de kraan open, maar niet dweilen is nog erger! We wachten en wachten….samen met het kind en houden het bij de hand zodat het niet ondertussen echt de weg kwijt raakt. Hoeveel kun je aan als kind?

Onze kinderen hebben geen diagnose “autistisch” maar door de hechtingsstoornis die ze wel hebben is er veel behoefte aan duidelijkheid. Op dit moment hebben we veel aan de ervaring die is opgedaan bij autistische kinderen. Ook zij hebben die behoefte. Als de dingen duidelijk zijn heb je meer rust. Daarom bieden we veel structuur en rust. Het mooie is dat we de kinderen langzaamaan zien groeien en kleine beetjes sterker worden. De kleine stapjes vooruit zien we met een glimlach gebeuren. Probeer het maar….., wij geven je de 5!

oefenen in het maken van vriendschappen

We zorgen vanochtend dat iedereen op tijd op school zit en het huis aan kant en pakken dan met z’n tweeën de trein naar Utrecht. We ontmoeten daar onze zoon Joram en gaan samen kijken bij een project waar hij mee bezig is. Het public screen (digitale billboard) met zijn fimpjes en reclame voor o.a. de culturele dagen in Utrecht, dat nu nog bij de Schouwburg staat maar naar het plein Neude gaat voor de Dance Battle die daar zaterdagavond zal plaatsvinden.

Echt even een paar uurtjes voor onszelf. We worden getrakteerd op een heerlijke lunch en samen kletsen we gezellig bij. We pakken voor in de middag de trein weer terug en zitten weer boordevol energie voor de thuiskomst van de kids, hun verhalen, bibliotheek bezoek en de vioollessen en het avondgebeuren. En wij vinden het vooral fijn dat we naast de zorg voor de kinderen die bij ons wonen, zo nu en dan er kunnen uitbreken voor wat quality-time met onze eigen kinderen.

Hei, hei…, dit is een Finse begroeting waar we graag gebruik van maken. Finland lijkt dan ietsje minder ver. Beter gezegd, Nathan, Leena, Rasmus en Rafaëlla lijken dan wat minder ver weg. Vooral deze week is de afstand even lastig. Rasmus wordt 6 jaar en we maken een doos klaar om op te sturen. Veel liever waren we bij ze langs gegaan om ze gewoon even lekker te knuffelen. Maar ja…!  We kunnen gelukkig skypen (ook al moet de koptelefoon al weer vernieuwd worden!!!!) en hebben de heerlijke herinneringen aan ons bezoek aan Finland tijdens de laatste zomervakantie toen we zelfs al onze pleegkinderen konden meenemen. Gedeelde vreugde die dubbele vreugde is hier in huis. Samen kunnen we het hebben over het gezellige samenzijn met de “broer” ver weg en zijn gezin. En met trots wordt er verteld dat ze “pleegtante” zijn! Fijne, heel fijne herinneringen!……..Laten we de doos maar klaarmaken…….

Een heerlijk rustig begin van de zondag. Het ontbijt met als extraatje, verse aardbeien van de markt.  Ondertussen begint buiten de zon te schijnen. Een dag om eens fijn bij te tanken. Dat gaan we doen vandaag! Terwijl dit stukje geschreven wordt zitten de kinderen rustig te spelen en één speelt piano voor de achtergrondmuziek.

Het is woensdagmiddag en, na 10 dagen roeren en twee keer ingrediënten toevoegen bij een beetje gekregen zuurdesem, is het nu de tijd om een cake te bakken. Om dat alles toch een beetje in het groot gaat hier, bakken we de hoeveelheid van drie cakes in een groot bakblik. Walnoten en stukjes paasei erdoor. Het resultaat mag er wezen en we hebben een voorraadje voor lekkere plakken cake mee naar school of bij de thee thuis.

Een nieuw deel beslag wordt nu dagelijks geroerd en “verzorgd” door het volgende kind en de rest staat op de wachtlijst. Voorlopig zullen wij dus nog wel vriendencake maken en eten. Gelukkig kun je de toevoegingen naar eigen idee invullen zodat er wat variatie kan worden aangebracht. Deze keer kwam het deeg van een vriendinnetje, bij de volgende cakes zal er ook zeker weer een deel naar andere vriendinnetjes zijn weg vinden. Een mooi idee. En smullen maar!