Deze week gaan we nog een paar keer naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis voor (extra) controles en langzaam maar zeker gaat de gezondheid van het geopereerde kind vooruit. Een paar keer röntgenfoto’s maken maar ook dat is op een gegeven moment niet meer nodig.

Geen zin meer in controles en prikjes. Wel zin in spelen of gewoon met rust gelaten worden. We gaan een klein poosje in de klas kijken.

Met Palmpasen-stokken in de hand op weg naar de kerk. Drie van de kinderen lopen mee met alle kinderen en een mag vioolspelen bij het kinderkoor.

De dag beginnen en deze mooie bloemen zien. Lente! Maar buiten….:(

Buiten regent het regelmatig, zo nu en dan is het zonnig. Binnen wordt de een na de andere puzzel gemaakt van 49, 100, 200 en 500 stukjes. Aan het eind van de dag liggen er 8 puzzels op rij.

Tijdens een gesprek met een van de kinderen wordt prachtig materiaal gebruikt. Spelenderwijs wordt er heel wat duidelijk. Mooi om te zien hoe dit materiaal het kind uitnodigt en uitdaagt om inzicht in het leven te geven zoals het er nu uitziet.

Wat gebeurt er op de plek waar je blij bent? Wat op de plek waar je verdrietig bent? Als je kon toveren wat zou je dan toveren?

Aan het eind van de sessie mogen we de poster met het huis houden. Dat is fijn. De kleine kaartjes kunnen we wel namaken. Kinderen kunnen hierop veel uitspelen. Ook als het niet nodig is voor de professionele hulpverleners. Nu nog een mooie plek bedenken!

In het weekend komt de trombosedienst niet aan huis, daarom gaan we nu een paar ochtenden even naar het ziekenhuis. Heeft ook voordelen! De gangen zijn lekker leeg en als je samen met je pleegzusje door de gangen wordt “geraced” is dat natuurlijk best leuk.

De vlag mag uit. Na een paar heftige weken is “ons” kind vanavond weer thuis gekomen. Met een eigen plekje in de huiskamer kan er nu gewerkt worden aan rust, herstel en verwerking. We zijn dankbaar voor dit moment. We kunnen weer rustig gezin proberen te zijn.

De lapjes die in de afgelopen spannende weken zijn gebreid (als therapie) aangevuld met gehaakte “granny’s”, die via de oma van een van de andere pleegkinderen zijn gekregen, vormen ondertussen een leuk dekentje waar de zieke erg blij mee is. Alleen nog wat draden afhechten…!

Wat een mooi moment als de externe pacemaker niet meer nodig blijkt en wordt verwijderd. We zijn daar erg dankbaar voor.

Een flinke stap richting “naar huis gaan”. Het kind en wij zijn er aan toe na 1 1/2 week ziekenhuis.

We willen onze dank uitspreken naar onze kinderen die samen een groot deel van de “bemanning” in het ziekenhuis (ook ’s nachts) op zich hebben genomen. En naar de mensen die thuis de boel draaiende hebben gehouden op de momenten dat we onderweg of in Utrecht waren. We zijn dankbaar voor de vele gebeden, kaartjes, berichtjes, presentjes!

Dat we hier in een echt Kinderziekenhuis zijn wordt ons wel snel duidelijk. Er wordt van alles gedaan om de zieke kinderen maar af te leiden. De eerste 2 dagen na de operatie heeft ons zieke kind er nog niet echt behoefte aan maar daarna werkt het wel degelijk.

Handtekeningen van 3 F.C. Utrechtspelers én een tekening van een sneltekenaar die allemaal aan bed komen.

.

Een beeldje maken met een kunstenares, cellospelende dames op 1 cello.

Poppen- en knuffeldokters komen langs om samen met het zieke kind de pop of knuffel beter te maken, Clini-Clowns, en Lola met haar oude schrijfmachine.

In het weekend is het rustiger maar wordt een watertafel de kamer opgereden om eens heerlijk met water te spelen. Al deze leuke dingen kunnen niet alle vervelende dingen wegnemen maar ze kunnen deze wel verzachten!

Vanochtend is een van onze pleegkinderen geopereerd. In de middag zien we haar terug op de afdeling Pelikaan, de kinder-intensive-care. Hoewel de operatie op zich goed is verlopen is er wel een complicatie. Dit kan in de komende week vanzelf weer goed komen, maar dat wordt wel spannend. De komende dagen zullen we zelf aanwezig blijven.