We zitten in een emotionele achtbaan. We zijn geschokt omdat onze (eigen) dochter een zware operatie moet ondergaan, we zijn verdrietig omdat we een kind hebben moeten achterlaten op de crisisgroep en nog niet weten hoe dit verder zal aflopen, we zijn blij vanwege de geboorte van een gezonde kleindochter voor ons bij onze oudste zoon in Finland. We zijn bezorgd over de andere kinderen thuis.

We trekken deze week een paar keer aan de bel.

We maken duidelijk dat het echt serieus is. Zo gaat het niet. Het is niet veilig voor het kind zelf en voor de andere kinderen en voor ons niet (meer) te doen.

Vandaag is er eindelijk gehoor gegeven aan onze roep. Het kind is opgenomen op de crisisgroep voor kinderen met psychiatrische problemen.

De eerste schoolweek zit er op! Voor één van de kinderen trekken we aan de bel! Het gedrag wordt zo extreem dat we hulp inroepen. We weten dat dit meestal niet zo snel gaat. Als dit maar goed gaat.

Door het medicijnen-experiment lijkt het kind “wakker geworden” en kan zelf geen rust meer aanbrengen en laat zich hierin ook niet helpen.