Een kind met een hechtingsstoornis en badwater!

Vandaag een afsluitend gesprek met de jeugdbeschermer en pleegzorgwerkster over de overplaatsing van het kind op 6 oktober.  Na 12 1/2 jaar  niet makkelijk. We hebben ook flink doorgesproken over de laatste maanden van de plaatsing en de manier waarop de overplaatsing heeft plaatsgevonden, over de meerdere keren waarop we hebben aangegeven dat er hulp nodig was! Zegt de jeugdbeschermer: “het badwater werd te heet. Dit kind kon dat door de hechtingsstoornis niet verdragen.” Dit leek een goede verklaring.

Vanmiddag schoot echter door mijn hoofd: “als het water te heet is haal je het kind toch niet weg? dan ga je het water op temperatuur maken, hoe dan ook! We hadden een goede thermometer nodig! Waarom hebben de proffessionals dat niet bedacht en aangereikt?

Het voelt nu toch of het kind met het water en al is weggegooid. En dat doet pijn!

Nu maar hopen dat andere mensen het kind opvangen en goed verder begeleiden.

Terug van een heerlijke vakantie gaan we weer volop bezig. Nog steeds is er geen plek voor één van de kinderen. We vragen antwoorden op zeer serieuze vragen. Krijgen dan heel onbevredigende antwoorden en gaan zelf zoeken. Het tweede (!!!!!) telefoontje resulteert in een afspraak op een zorgboerderij én een afspraak voor een gesprek daar. Er gloort hoop!

Gisterochtend hebben we een kind naar haar logeeradres gebracht, hebben we de keuken die net klaar was een beetje ingericht, de koffers klaargemaakt, en zijn naar onze dochter gereden die na haar operatie weer thuis was gekomen. Wat fijn dat we daar de avond en nacht konden doorbrengen, en met onze eigen ogen konden zien hoe het nu met haar is.

We staan, samen met één van de pleegkinderen, op tijd op het vliegveld van Schiphol. Wat een fijne sensatie als we na de douane in het vliegtuig stappen.

De reis gaat erg goed. Alleen de landing zorgt wat voor oorpijn, maar dat is snel over. En dan zijn we in:

Na de hereniging met onze oudste zoon en zijn gezin kan de vakantie beginnen 🙂

Gisteravond hadden we dan toch een logeeradres voor onze pleegdochter in onze e-mail zitten en na een telefonisch contact lijkt dit wel goed te zitten. Vandaag kunnen we onze pleegdochter vertellen dat er een leuk gezin is waar zij mag logeren. Wat een opluchting! Maar na onze vakantie hebben we wel wat aan te kaarten bij de Jeugdbescherming en Pleegzorg: een kind is toch geen pakketje waar je een dag van te voren een afleveringsadres voor krijgt?

Ondertussen komt de vakantie steeds dichterbij. Een vakantie waarin wij naar Finland zullen vertrekken. Nog even doorzetten en dan gaan we op weg om onze pasgeboren kleindochter te begroeten en de anderen weer eens even fijn te knuffelen. Een grote schaduw hangt nog over deze reis: na ruim 6 weken nadat ons beloofd is dat er een vakantieadres zal komen voor het kind dat niet mee gaat, is er nog steeds geen adres. Sterker nog, de verantwoordelijke professional bleek gisteren ziek te zijn. We moeten moeite doen om hier géén last van te hebben. In ieder geval kunnen we op deze manier géén voorpret hebben. Want hoe kun je pret hebben als een kind vraagt waar zij dan heen zal gaan en je geen idee hebt wat je daarop moet antwoorden????? Over 2 dagen moet dit kind gaan logeren en over 3 dagen staan we met het andere kind op het vliegveld!!!!

Eergisteren is onze dochter uit het ziekenhuis gekomen. En net nu er wat rust zou moeten komen staan om 7.45u de eerste mensen in ons huis om de keuken eruit te slopen of weer op te bouwen. Voor onze “thuiszitter” is het best interressant. Vandaag mag ze proberen om een tegel te snijden.

Vandaag is een kind uit ons huis vertrokken. We hebben meer dan 12 jaar voor haar mogen zorgen. Ze was lief, grappig, geschonden en ongrijpbaar. Het was niet meer veilig voor haar zelf, voor de andere kinderen, voor (de kinderen uit) de buurt en voor ons niet meer te doen. Ons hart breekt!!!!!  🙁

Tegelijkertijd moeten we sterk zijn voor onze dochter die ons, na de zware operatie, nodig heeft en voor de andere kinderen thuis.