We zijn net terug van een “vakantie om nooit meer te vergeten”. Via de Hart- en Vaatgroep van de Hartstichting hadden we ons aangemeld voor het gezinsweekend. Nooit eerder meegemaakt en niet wetend wat we zouden tegenkomen en meemaken. Maar het was zo mooi, zo bijzonder, zo HARTelijk dat we hieronder een kort verslagje geven.

Met de komst van het programmaboekje begint de voorpret. Het thema is “Onderwaterwereld” dus wordt er geknutseld en gekleurd om in de stemming te komen.

Op vrijdagmiddag reizen we af en komen nog wat onwennig aan in “de Duiventil” in Nunspeet. Wat volgt is een aaneenschakeling van warme, hartelijke momenten. Zeven gezinnen met een (of meerdere) “hartekind(eren)” en broertjes en zusjes. Voor elk kind een persoonlijke vrijwilliger die de taken van de ouders overneemt. We gaan het weekend in met 17 kinderen, 13 ouders en 20 vrijwilligers.

“Ons hartekind” gaat eerst heel veilig vissen knutselen.

We zien haar langzaam ontdooien en genieten van de verhaaltjes in de grot.

Op zaterdagmiddag gaan we naar het bos en als “superblupjes” doen we allerlei opdrachten:

Het teamlogo bedenken en maken.

De langste hengel maken.

Het meest flexibele zeedier nadoen.

Maar ook samen op onderzoek uit.

Op zaterdagavond gaat “ons hartekind” helemaal los.

Heerlijk skelteren op de paadjes rondom het gebouw.

Voetballen op de andere vrije momenten.

Voor ons, met alle ouders, is er op zaterdagochtend een gesprek over “draaglast en draagkracht” en hoe je tot een goede balans komt. Op zondagochtend worden we meegenomen naar een Escaperoom waar we in groepjes moeten zien uit te komen of de kristallen te vinden. na afloop gaan we in Nunspeet een kop koffiedrinken met de hele groep.

In de vrije momenten worden heel wat zaken tussen ouders onderling, maar ook met vrijwilligers, gedeeld. In de avond, bij de bar, is ook zo’n moment. Als de kinderen, door hun persoonlijke vrijwilliger, zijn gedouched en naar bed gebracht, zit er tot 12.00u een gangwacht die op de kinderen let.

Elke ochtend worden de ouders en vrijwilligers om 7.30u door 1 vrijwilliger gewekt met een gepast onderwaterlied en een kopje thee of koffie en een aanzwellende groep kinderen 🙂 Om 8.30u gaan we dan gezamenlijk eten in de eetzaal, net als de lunch en de avondmaaltijd. Elke maaltijd wordt begonnen met een moment stilte, gevolgd door het tafellied: Hap hap, happerde-de-hap, bik bik, bikkelde bik etc. onder luid geroffel van alle vuistjes en vuisten.

We genieten van de heerlijk bereidde maaltijden.

En de heerlijke toetjes. Op zondag is dat een gigantische blauwe-zee-ijstaart.

En de maaltijd is pas echt afgelopen als we op een zelfde daverende manier de kok hulde hebben gebracht. Wat mooi om al die stralende gezichtjes te zien 🙂

En dan is het maandagochtend. Nog 1 keer ontbijt, de kinderen nog een poos spelen, de ouders bij elkaar voor een evaluatie. Tassen naar de auto, afscheid nemen en dan weer naar huis.

En een speciaal afscheid voor je persoonlijke vrijwilliger. Bedankt Marjon.

Dit weekend meenemen als een gigantisch waardevolle en mooie herinnering. Dit is voor herhaling vatbaar.

Eenmaal thuis wordt het zand van de flessenpost nog gebruikt om heerlijk te experimenteren.

Pas daarna is er weer ruimte voor “normale” zaken als buitenspelen.

MET DANK AAN DE HART- EN VAATGROEP VAN DE HARTSTICHTING.

Deze week lopen we elke dag een uurtje collecte voor het Nationaal Fonds Kinderhulp. Maar soms, als je moe bent, ga je gewoon even zitten om lekker te tekenen.

We gaan vandaag naar onze vaste opticien en daar worden de ogen opgemeten van kind en pleegvader. Gelukkig blijkt voor het kind nog geen bril nodig maar ze mag wel een poosje een bril opzetten.

Maar wachten duurt wel lang. En dan is het best fijn als je even mag helpen met het opruimen van brillen….

…oude brillen in de daarvoor bestemde goede-doelen-doos mag doen….

…en zelfs achter de balie mag helpen. Wat jammer dat bij het weggaan de bril wel in de winkel moet blijven! 😉

In de afgelopen maanden hebben we ons regelmatig afgevraagd of er (nog) wel recht bestaat. Weten dat er kind is dat zo graag haar verhaal wil doen. Dat de voogd er overheen banjert, de pleegzorg onvolledige dossiers heeft en daarom een “visie” geeft die nergens op slaat. De vertrouwenspersoon van school het gesprek aan gaat met het kind maar “zich niet wil branden” en daarom het hele pakket doorschuift…. Wat moeilijk om te zien.

Om die reden zijn wij de strijd aangegaan en zaten daarom vanmorgen in de rechtszaal. Met knikkende knieën maar met opgeheven hoofd. We zaten er niet voor onszelf maar voor het kind.

En dat is gebeurd. Het kind is gehoord en er wordt naar het kind geluisterd. De Raad voor de Kinderbescherming gaat de zaak onderzoeken. Er wordt recht gedaan. Natuurlijk kan de uitslag van alles zijn. Maar het belangrijkste is dat het kind wordt gehoord.