Vandaag staat een theaterstuk “de drakentemmer” voor kinderen op het programma met de mooie thema’s vriendschap en jezelf durven zijn.

De kinderen zitten soms met ingehouden adem te kijken of doen een andere keer weer volop mee.

En de voorstelling zorgt voor nog meer, onverwachte, effecten. Het is nog maar net afgelopen als er een ongevraagde “sorry” komt voor de problemen vooraf (zacht gezegd) en “het is ook zo spannend als je niet weet wat er gaat gebeuren”.

De kinderen krijgen allemaal een levenskrijtje en gaan zelf aan de slag.

En dan is er koffie/thee en ranja en de vraag: “zullen we samen gaan nadenken hoe ik de volgende keer gewoon kan meegaan?”

Het theater was heel mooi, de thema’s vriendschap en jezelf mogen zijn heel waardevol. Maar extra mooi is de duidelijke uitleg van het kind waarbij de wereld “anders binnenkomt”, daar kunnen we mee aan het werk. Een waardevolle middag in meerdere opzichten.

Op de terugweg halen we een pot schoolbordverf ……… !

Buiten is het echt herfst. Binnen is het warm en gezellig. De vakantie begint met het losscheuren van de gespaarde plaatjes. Dan op nummer zoeken en plakken.

Ook leuk om je (pleeg)nichtje, die bij ons logeert, te helpen een eigen boekje te maken.

Deelnemen aan een cursus geeft veel inzicht in het gedrag van getraumatiseerde kinderen.

Bij de afbeelding van de koffer zegt een pleegmoeder: “Mijn pleegdochter draait dit alles om”.

Voor mij blijft dit hangen. Helemaal omdat 1 pleegdochter dit weekend zei: “Bij jou voel ik me veilig, jij houdt van mij”. Wat mooi dat we dit hebben bereikt samen. Dit is een heel mooi begin. Samen kunnen we de andere items bij de kop pakken en ze ombuigen tot ze kan zeggen:

…”ik ben goed zoals ik ben”,

…”wat er in mijn verleden is gebeurd heb ik een plekje gegeven, ik kan er niks aan doen”,

…”ik ben goed”,

…”ik ken mensen die ik kan vertrouwen” en

…”niemand doet mij nog pijn”!

We zijn er nog lang niet maar er is een mooi begin.

Kijk eens door het gat? Dat is de vraag na een uurtje flink knutselen. Het is een gezellig tafereeltje in de kijkdoos. Vier blije poppetjes, een hart, een bloem en een mooi randje vooraan.

Laat “ons” kind nou ons gezin hebben gemaakt. Pleegvader en -moeder, pleegzus en zijzelf. One big happy family. Ze kan bijna niet wachten tot het zover is. Pleegzus komt in het kader van “gefaseerd” terugplaatsen nu elk weekend thuis. Maar een definitieve datum is er nog niet. Nog even afwachten dus.

Een paar uurtjes genieten.

Deze tekst hangt, met veel andere spreuken en teksten, op ons prikbord. Een van de pleegdochters heeft hem net gelezen en komt vragen wat het precies betekent. Na wat uitleg kruipt ze op schoot en zegt:”Pleegouders zijn ook net aardbeiensaus”.  🙂  Onze dag kan niet meer stuk! Aardbeiensaus is vanaf nu nog lekkerder. Wat een compliment.

Een jaar geleden hadden we een zeer heftige periode met zware problemen met twee van de pleegkinderen, het ontberen van de juiste hulp, en de ziekte van onze dochter. Voor 1 kind stopte de plaatsing op 6 oktober 2016. Nu een jaar later, merkt ze zelf op: precies na een jaar ga ik ’s morgens voor de eerste keer weer uit huis naar school en kom ’s middags ook weer thuis!

Het afgelopen jaar is er veel gebeurd maar nu zijn we bezig met het gefaseerd terugkomen. En vandaag gaat ze inderdaad bij ons vandaan naar school en komt vanmiddag ook gewoon weer thuis. Er breken lichtere tijden aan voor het kind. En juist het kind dat (bijna) nooit iets zal maken voor een ander, komt glunderend aanlopen om een eigengemaakte tekening te overhandigen:

“Zoek geen grote woorden, als een klein gebaar volstaat”.