“Jij bent een rare, he?” vraagt een nieuwe klasgenoot aan de australische Candice (12). Haar antwoord is volmondig ‘ja’.

Dit stukje komt uit het jeugdboek “Het alfabet van Candice Phee”. Volgens de recensie in de krant een “Heerlijk portret van een autistisch meisje”. Als het woord autisme valt ontkent Candice dat, “Ik ben ik” zegt ze.

Wat een heerlijke, simpele uitleg. Ik ben ik. Ik ben niet het stickertje dat ik onderweg heb gekregen omdat ik anders ben. Ik ben ik 🙂

En als je naar mij kijkt dan vind ik dat best want ik ben ik. Vind je het goed dat ik dan naar jou kijk?

Vervelend als je ook griepverschijnselen krijgt.

Het beter-worden-broodje helpt snel. Dat is te merken aan de zin om weer te gaan verven. Gelukkig maar.

Het is een heel gewone, saaie dag in onze gewone, saaie straat. Maar dan klinkt een sirene van de brandweer heel dichtbij. Van alle kanten komen mensen uit hun huis en rennen kinderen rond. Een antieke brandweerwagen haalt de buren van even verderop op. Gevolgd door een grote moderne brandweerauto en nog wat kleinere. Omdat deze buurman met pensioen gaat. Dat is leuk!

Knuffelen aan banden gelegd 🙂

De broodnodige EMDR-therapie is begonnen. Mooi om te zien dat er zo goed bij het kind wordt aangesloten en er dus volop getekend mag worden. We hopen dat dit ruimte gaat geven. Goed bezig, kanjer!

Vanuit ons gezin wensen we een ieder:

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Wij gaan het jaar 2018 in met een “mooi kind”, heel kwetsbaar, en nog een mooi kind, ditmaal met een omgekeerde magneet.

Een ding is zeker, 2018 zal niet saai worden!