Je houdt een spreekbeurt over Finland. Boekjes en spulletjes mee en een eigengemaakte PowerPointpresentatie. Het gaat zo goed dat de juf een foto stuurt.
Afgelopen maand kregen we briefjes, kaartjes, appjes van ex-pleegkinderen. Soms aarzelend, soms duidelijk en direct. Ken je mij (nog wel)? Hoe zouden we ze kunnen vergeten? Van al deze kinderen hangen er foto’s in ons huis. Ze zijn langere tijd “onze” kinderen geweest. Wij mochten voor ze zorgen. Daar hadden wij om gevraagd, wij zijn pleegouders geworden. Zij hebben daar niet om gevraagd. In de meeste gevallen zijn ze hier weggegaan omdat de hulpverlening ontoereikend was. Het afscheid was vaak moeilijk en heftig voor alle partijen. En dan na jaren is het goed om voorzichtig contacten aan te halen. Ja hoor, wij kennen jou zeker. We kunnen je fotootjes sturen (vaak zijn de fotoboekjes die ze meekregen verloren gegaan), we kennen leuke anekdotes van je. Jij was zo echt jij! Hoe zouden we dat kunnen vergeten.
De kaartjes, briefjes, berichtjes worden gekoesterd. 🙂
Een appje van een geschokte jongere. Een jongen uit de vroegere klas heeft op een vreselijke manier een eind aan zijn leven gemaakt.
Hoe, wat, waar, waarom? Huilen, paniek, verdriet, onbegrip, ziek, angst!!!Zoeken naar een manier waarop jij je staande kunt houden. Wat biedt troost! Je woont niet meer “thuis” maar hebt ons des te meer nodig. We hebben veelvuldig contact. Dit vergeet je nooit meer.
Deze week voert “Het Vergeten Kind” actie met de slogan: “Laat mij alsjeblieft niet vallen als ik 18 ben”. Als pleegouders hebben we daar uiteraard ook mee te maken. Op dit moment zitten we weer volop in de procedure voor een 17 jarige. “Onze” kinderen hebben geluk. Want wij zetten ze niet op straat als de noodzakelijke zorg niet geregeld is. Maar we hebben ons regelmatig afgevraagd waarom het zo moeilijk is om noodzakelijke zorg voor een kind te verkrijgen. Waarom een welvarend land als het onze zo slecht omgaat met zijn kinderen, en dus, met zijn toekomst.
Wij zullen alles in het werk stellen om de zorg voor elkaar te krijgen voor de 18e verjaardag en anders zo snel mogelijk daarna. Zo lang het kind het wil, mag het hier wonen.
Tijdens de vergadering van het bestuur van de stichting wordt besloten dat er geïnvesteerd mag worden in het leren reizen. Wat eerst als heel spannend wordt ervaren zal uiteindelijk veel mogelijkheden geven. We gaan op zoek naar iemand die het leuk vindt om dit te begeleiden. Tot die tijd gaan we zelf starten.
We starten een traject op voor de bijna 18-jarige maar meteen ook voor een oudere (ex-)pleegdochter. Wat een rust zal het geven, als allerlei zaken geregeld worden door iemand die er verstand van heeft. Voorlopig zal hulp nodig zijn en blijven, als alles geregeld is dan mogen wij van de zijlijn mee te kijken. En kunnen wij ons bezighouden met gezellige ontmoetingen.
Na alle feest- en vakantiedagen gaat ook hier het normale leven weer aanvangen. Voor onze pleegdochter is dit de 7e week thuis nadat het zere been begon. Dat valt niet altijd mee. Het duurt vooral erg lang. Een eerdere poging om het normale leven rustig aan op te starten bleek nog te vroeg. Nu zijn we weken verder en gaan we het weer proberen. De volgende week wordt er een van halve stages met lichte werkzaamheden en halve dagen school. Vriendinnen weer zien en weer onder de mensen. Dat is fijn!
We hebben een mooie start in het nieuwe jaar. We wensen elkaar en anderen om ons heen veel voorspoed, warmte, gezelligheid, gezondheid en liefdevolle aandacht voor 2023. Maar vooral ook een plek waar je je thuis voelt.
