Tijdens de vergadering van het bestuur van de stichting wordt besloten dat er geïnvesteerd mag worden in het leren reizen. Wat eerst als heel spannend wordt ervaren zal uiteindelijk veel mogelijkheden geven. We gaan op zoek naar iemand die het leuk vindt om dit te begeleiden. Tot die tijd gaan we zelf starten.
We starten een traject op voor de bijna 18-jarige maar meteen ook voor een oudere (ex-)pleegdochter. Wat een rust zal het geven, als allerlei zaken geregeld worden door iemand die er verstand van heeft. Voorlopig zal hulp nodig zijn en blijven, als alles geregeld is dan mogen wij van de zijlijn mee te kijken. En kunnen wij ons bezighouden met gezellige ontmoetingen.
Na alle feest- en vakantiedagen gaat ook hier het normale leven weer aanvangen. Voor onze pleegdochter is dit de 7e week thuis nadat het zere been begon. Dat valt niet altijd mee. Het duurt vooral erg lang. Een eerdere poging om het normale leven rustig aan op te starten bleek nog te vroeg. Nu zijn we weken verder en gaan we het weer proberen. De volgende week wordt er een van halve stages met lichte werkzaamheden en halve dagen school. Vriendinnen weer zien en weer onder de mensen. Dat is fijn!
We hebben een mooie start in het nieuwe jaar. We wensen elkaar en anderen om ons heen veel voorspoed, warmte, gezelligheid, gezondheid en liefdevolle aandacht voor 2023. Maar vooral ook een plek waar je je thuis voelt.
We gaan het jaar uit met onze pleegdochter en een van de anderen komt ook naar huis. Beiden houden niet van vuurwerk en zeker niet als het knalt. We gaan samen gourmetten en hebben ondertussen gezellige gesprekjes. De meiden zijn verder beurtelings bij ons of trekken zich even terug. De spanning loopt nog even op als het tegen 23.30u loopt, want dan wordt er afgeteld, maar verder verloopt de jaarwisseling leuk, rustig en gezellig. Fijn!
Terwijl ik zit te wachten valt mijn oog op een tijdschrift en de volgende tekst. Het blijkt maar weer dat het leven van BN-ers ook niet altijd volmaakt of compleet is.
Maar het doet me ook denken aan een uitspraak van een mevrouw bij ons uit de kerk. Een uitspraak die positief is uitgepakt en voor alle partijen een win-win situatie is gebleken. Het verhaal is als volgt: Jaren geleden woonden er 7 pleegkinderen bij ons. Tijdens vakanties, kerst, etc. gingen de meeste kinderen wel een paar dagen naar de eigen familie. Voor een van de kinderen was dat moeilijk. Geen mogelijkheid tot logeren bij ouders en geen contact met eigen grootouders. Zo liet ze op een zondag ontvallen: ik heb geen opa en oma. Waarop een (alleenstaande) mevrouw zei: Zal ik dan jouw oma zijn?
Nu, 10 jaar later, is dat contact er nog steeds. “Oma” komt op de verjaardag, maar wij gaan ook naar oma’s verjaardag. Oma was bij de doop, stuurt een kaartje bij ziekte, en kwam op eerste kerstdag bij ons eten. Geen oma? Echt wel!
Tegen allen in zo’n positie, zou ik willen adviseren eens rond te kijken. Er zijn veel kinderen die gebaat zouden zijn bij het hebben van een “Oma”!
Vandaag gaan we naar de kerstviering van school. Het zal je laatste kerstviering zijn, volgend jaar wordt je 18 en ga je van school af. En wat heb je je klasgenoten gemist. Na de viering is er tijd om elkaar te ontmoeten en even fijn bij te praten.
We proberen rustig aan weer het normale leven op te pakken. Maar deze week blijkt dat het dagelijkse wandelingetje in de straat, het uurtje koffiedrinken bij je stageplek en de volgende dag twee uurtjes stage, toch nog te veel is. Dus gaan we nog even rustig aan doen.
