Ik ben een klein, lief meisje. Ik voel heel vaak pijn in mijn hart. Dat komt omdat ik in mijn eerste jaren een flinke hechtingsstoornis heb opgelopen. Daarom vertel ik vaak aan mensen om mij heen wat ik allemaal mis. Toen ik laatst aan een mevrouw vertelde dat ik mijn oma nooit zie en dat ik dat heel jammer vind, toen vertelde diegene dat ze best mijn oma wil zijn. Dat vond ik heel aardig.

Nu zag ik “mijn oma” weer in het weekend en kreeg ik een pop van haar. Ik ben zo blij. Als ik naar bed ga dan de gaat pop gaat met mij naar bed en als ik ’s morgens weer op sta dan ga ik ook de pop aankleden. Ik speel met de pop en als ik ga puzzelen dan zit de pop naast mij. Als ik naar school ga dan wacht de pop op mij en ga ik snel weer spelen als ik thuis ben. Zo blij ben ik met de pop.

Ik heb “dank u wel, oma” gezegd. En heel even ben ik de pijn vergeten die ik vaak in mijn hart voel!