Voor pleegkinderen is het niet zo vanzelfsprekend dat ze zich geborgen voelen. Het hechtingsproces is vaak niet goed verlopen.

In een scriptie over dit onderwerp vinden we de volgende mooie beeldspraak:

“Het hechten zelf kun je zien als een treinreis, waarbij je het meest geniet wanneer je de hele reis meemaakt, maar waarbij je op allerlei stations tijdens de rit alsnog kunt instappen”. En als een kind in “onze trein” is gestapt, kunnen we het opmerken als het even niet zo goed gaat.

Hé jouw gedrag zegt mij dat je niet lekker in je vel zit. Kom maar even, dan gaan we daar eerst wat aan doen. Even op schoot, een gesprekje, wat aandacht. Een kind gaat dan ervaren dat je van hem houd, dat hij belangrijk voor je is. Langzaam aan kun je dan leren dat je, als kind, niet alles zelf hoeft op te lossen. Dat je mag huilen als er iets is. Dat er altijd iemand in de buurt is die van je houd en dat je daar op kunt vertrouwen.