Na al die jaren pleegzorg en na al die verschillende kinderen hebben we heel wat tastbare maar ook niet tastbare juweeltjes verzameld. De uitspraak  “Dag Kees!” is er een van. We zullen nooit het kleine donkere koppie vergeten van het kind dat bij ons in de auto zat en na een heel eind rijden tegen een koe in de wei riep: “Dag Kees”.  Wat hebben we gelachen zeg. En hoe vaak is dit daarna al tegen een koe gezegd!

En wat te denken van de uitspraak: “Ik weet niet wat ik wil, maar ik wil het NU”. Dit stond op het slabbetje dat een paar van onze kinderen kochten voor hun babypleegzusje. Zo zwerven er nog kleine slofjes rond in de poppenklerenbak die van een andere baby zijn geweest, maar ook papieren handschoentjes die op de basisschool zijn gemaakt en die hier zijn blijven hangen. Ook zijn er diverse potjes waar kaarsjes in kunnen en die door (voormalige) gezinsleden zijn gemaakt.

Al die verzamelde juweeltjes doen ons nog regelmatig glimlachen en denken aan de kids waar we voor (hebben) mogen zorgen.