Afgelopen maand kregen we briefjes, kaartjes, appjes van ex-pleegkinderen. Soms aarzelend, soms duidelijk en direct. Ken je mij (nog wel)? Hoe zouden we ze kunnen vergeten? Van al deze kinderen hangen er foto’s in ons huis. Ze zijn langere tijd “onze” kinderen geweest. Wij mochten voor ze zorgen. Daar hadden wij om gevraagd, wij zijn pleegouders geworden. Zij hebben daar niet om gevraagd. In de meeste gevallen zijn ze hier weggegaan omdat de hulpverlening ontoereikend was. Het afscheid was vaak moeilijk en heftig voor alle partijen. En dan na jaren is het goed om voorzichtig contacten aan te halen. Ja hoor, wij kennen jou zeker. We kunnen je fotootjes sturen (vaak zijn de fotoboekjes die ze meekregen verloren gegaan), we kennen leuke anekdotes van je. Jij was zo echt jij! Hoe zouden we dat kunnen vergeten.

De kaartjes, briefjes, berichtjes worden gekoesterd. 🙂