Gisteren zat ik een poosje te lezen bij een speeltuin. onze kinderen speelden op het grasveld ernaast. Er kwamen twee jongens van een jaar of 8 aanlopen en ze gingen in het zand zitten. De ene jongen ken ik vanuit de buurt, de andere speelde een beetje met zand, keek me aan met grote blauwe, verdrietige ogen en zei: “mijn moeder wil mij niet meer”. De jongen die ik ken voegt er aan toe: dat is bij jouw kinderen ook zo he? We hebben een gesprekje en ze vertellen dat ze vriendjes zijn en dat het verdrietige jongetje vannacht bij de ander mag slapen. Het verdriet in de ogen blijft me bij.
Vandaag kom ik ze op weg naar de winkel weer tegen. “Vanavond gaat hij weer thuis slapen, mevrouw!” Fijn dat het opgelost is. Jammer dat het niet altijd zo afloopt en kinderen soms echt niet meer naar huis kunnen/mogen.