Een gewone schooldag, een ouderbezoek voor een van de kids. Niks bijzonders tot zover. Maar dan wordt het middag. Heel voorzichtig begint het te sneeuwen en langzaam aan wordt dat steeds meer. De school gaat uit en de pret kan beginnen. Sleeën uit de schuur en spelen maar. Voor ons mag dit tot februari duren.

’s Avonds aan tafel vertellen we de kids dat we voortaan met z’n zevenen blijven. De stoel die een paar weken geleden plotseling leeg was zal (zo als het er nu naar uitziet) leeg blijven. Ook al is het nu al een paar weken zo, het definitieve valt toch tegen. Een van de kids zegt: Ik ben er een beetje boos en een beetje verdrietig van. Tja, dat is dan toch jammer van die gewone dag die zo plezierig werd.