“Hechting lijkt op een raam dat wijdopen staat bij de geboorte en dat zich gedurende de eerste drie levensjaren geleidelijk steeds verder sluit” (Rygaard, 2007). Een mooi beeld en zo wordt het ook begrijpelijk dat er bij “onze” kids het e.e.a. aan de hand is. Ze hebben veel meegemaakt in hun jonge leven en zijn al jong uit huis gehaald en we hebben te maken met hechtingsproblematiek. Dit heeft gevolgen op veel vlakken. Dat werd ons gisteren nog weer eens goed duidelijk;

Om 14.00u in de middag waren we weer compleet. Ieder met z’n eigen verhaal en belevenissen van de afgelopen dagen. Om half vijf verlieten wij ons huis, de kinderen achterlatend met oppas, voor een verjaardagsfeest elders in het land. Een supergezellige ontmoeting met familie en kennissen waarvan we velen al veel te lang niet hadden ontmoet. Voor ons leek dit een extra vakantiedag. Halverwege de avond werden we opgebeld door thuis. Eén van de kinderen was ziek en één van de kinderen had moeite om zich te gedragen. Lastig als je een uur rijden van huis zit! Met de tip om de zieke op de bank in de woonkamer te leggen (niet meer alleen) en duidelijk en direct te reageren op het andere kind, werd weer opgehangen. Met gemengde gevoelens bleven we nog even op het feest. Bij thuiskomst lagen alle kinderen te slapen, één verhuisde van de bank naar het eigen bed!!

De ochtend begint vandaag niet heel erg vroeg gelukkig. Er is geen “ziek” kind meer en ook geen  “stout” kind. Het feit dat we er weer zijn is genoeg! We kunnen weer de veiligheid en de grenzen bieden die nodig zijn en die er bij deze kinderen niet vanzelfsprekend zijn.